Chimène (16): ‘Mijn vrienden spelen de hoofdrol in de film van mijn leven’

Elke week toont een ket zijn of haar favoriete plek in Brussel om rond te hangen. Chimène, scholiere en cinefiel, neemt BRUZZ mee naar het Sint-Goriksplein – een bruisend plein vol goede herinneringen, eindeloze gesprekken met vrienden en onbedaarlijk lachen.

🔸Waarom heb je gekozen voor het Sint-Goriks­plein?
Ik spreek graag af op dit plein. Ik heb hier alleen maar fijne herinneringen. In de zomer, in de zon met je vrienden, hangt er altijd zo’n goeie sfeer.

🔸Je komt net van een filmvertoning, want je bent jeugdjurylid bij een filmfestival.
Ja, we beoordelen films die net uitkomen op het festival Soif d’Idéal. Het is een project via onze school. We zijn met twintig zestien- en zeventienjarige jongeren.

🔸Wat heb je vandaag gezien?
Ik heb vandaag een miniserie gezien, Ceux qui rougissent. Een van de mooiste dingen die ik ooit zag. Het gaat over een schoolklas en hun nieuwe toneelleerkracht. Hij wil niet dat de leerlingen gewoon hun tekst uit het hoofd leren, maar dat ze hun personage worden. Beetje bij beetje groeit er een sterke band met die leraar.

🔸Hoe beoordeel jij een film?
Ik hou ervan als een film me voortdurend prikkelt. Trage films werken soms minder goed voor mij, maar er zijn uitzonderingen. Gisteren zag ik Les hommes seuls. De filmmaker volgt een man die asiel aanvraagt in Brussel en op de ene na de andere tegenslag stuit. Het was een trage film, zonder hoop, maar eigenlijk past die traagheid juist goed bij het verhaal. Dat is immers de realiteit van die mannen, die eindeloos moeten wachten en in onzekerheid leven.

🔸Betekent een goede film voor jou dat je je kunt inleven in het leven van iemand anders?
Ja, dat je het leven van iemand mag observeren – zeker als het een moeilijk leven is. Dat vind ik ontzettend interessant.

🔸Stel je voor: iemand maakt een film over jou en je vrienden op het terras. Hoe zou die beginnen?
Met een close-up van onze drankjes. We hebben net besteld. Dan zie je onze gezichten, een lach barst los – zoals altijd. Overal zijn mensen die genieten, glimlachen, iets aan elkaar vertellen. Je hoort iemand zeggen: “Allez, nog een drankje!” En dan komt er muziek, natuurlijk.

🔸Wie is het hoofdpersonage?
Ik én mijn vrienden. Het draait echt om ons allemaal.

🔸Hoe eindigt het verhaal?
Je ziet eerst hoe we allemaal nog samen op school zitten. Maar dan verdwijnt er elk jaar iemand. De één gaat studeren, een ander vertrekt op reis … we hebben elkaar minder te vertellen. Tot iemand op een dag zegt: “Zullen we nog eens afspreken op Sint-Goriks?” En dan ... zijn de cafés weg. De plek is verdwenen.

🔸Denk je dat jullie elkaar wel blijven zien?
Ik denk van wel. We hebben echt een hechte groep. Zelfs al zullen er misschien ooit tien jaar overheen gaan – we zullen elkaar sowieso terugzien.